آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       
      دست نوازشش دگر از کار مانده است
      بر بازویش مدال غم یار مانده است
      
      با اینکه نا ندارد و قامت کمان شده
      چون کوه پشت حیدر کرار مانده است
      
      هر شب برای غربت و مظلومی علی
      تا صبح گریه کرده و بیدار مانده است
      
      حالش وخیم تر شده از حرص و جوشها
      غصه زیاد خورده که بیمار مانده است
      
      زینب حریف آن همه خونریزی اش نشد
      در کار این مریضه پرستار مانده است
      
      از نحوه قدم زدنش حدس میزنم
      چشمان ضرب دیده او تار مانده است
      
      کمتر شده تورم پلکش ولی هنوز
      بر پیکرش جراحت بسیار مانده است
      
      هر ثانیه تنفس او کند میشود
      بد جور در میان در انگار مانده است
      
      از پارگی پیرهنش چند رشته نخ
      با رنگ سرخ بر نوک مسمار مانده است
      
      ای فضه لا اقل تو جواب مرا بده
      این جای پای کیست به دیوار مانده است؟
      
      علی صالحی
       
      *******************
       
       
      صبح زود است و رها از همه غم ها شده زهرا
      و آماده ی رفتن شده است ام ابیها
      بنشینید ، ببینید
      که این آخر روزی ، نشسته است کمی نان ، بپزد بهر یتیمان
      شده است دست به زانو ، به این سو و به آن سو ، زده جارو همه ی خانه ی خود را
      و عوض کرده لباس های حسین و حسنش را ، گل پر محنش را ،
       و می داد به زینب کفنش را ، همان پیروهنش را ، که با زحمت بسیار به اتمام
      رسانده
      صدا کرده کنون دختر خود را ، همان زینب کبری ، همان زینت بابا ، همان ثانی
      زهرا ، خدا ختم به خیرش کند این قصه ی اورا
      عزیزم ، امیدم ، ببین دختر من ، دلبر من
      مادر تو بار سفر بسته و حالا اگر اینجا بنشسته ، بدان امر مهمی است
      بدان مادر تو ، مادر غمزده ی خونجگر پرپر تو آخر راه است ، بدان مارد تو
      رفتنی است لیک
      تو می مانی و بابا ، تو می مانی و غم های علی شیر خدا ، حضرت مولا
      تو می مانی و حیدر ، تو ای مونس مادر ، تو ای دختر مضظر ،
      حواست به علی باشد هرگز نکنی گریه کنارش ، که بس باشد و بابای تو را آن دل
      زارش
      که از دست بداده همه دارو ندارش ، همه باغ و بهارش ، و سعی کن که نیفتد گذارش
      ،به آن کوچه ای که ماردت افتاد .
      ***
      تو می مانی بغض حسن و چشم پر از اشک و ستاره ، همان چشم که بسیار ، شده خیره
      به دیوار ، به دیوار و در و کوچه و مسمار
      عزیز دل من آه
      تو می مانی و آن تشنه لب خانه ی ما ، پسر کوچک کاشانه ی ما ، آه
      تو می مانی و غم های حسینم
      برسان هر شب بی مادریش آب به لبهای حسینم
      مادری کن پسرم را و اگر رفت حسین کرببلا همره او باش
      در آن وادی غم بار ، در آن عرصه ی خون بار ، در آنجا که حسین بی کس و بی یار
      ، گرفتار گرفتار ، میان همه اغیار ، همه کافر و اشرار
      تویی تو فقط ای زینب من یار و مددکار
      تو هم مادر و هم خواهر و هم دلبر و هم لشگر اویی
      در آن موقع که شد عازم میدان
      اگر آب نداری ، به اشک پشت سرش آب ، به بالای سرش آیه ی قرآن ، به زیر گلویش
      بوسه بکاری ، نگذاری
      نگذاری برود تا به تن او کنی این پیرهن بافته ام را
      تو در بالای آن تل ، حسینت هم به مقتل ، نگه کن به گودال ، شده بی پر و بی
      بال ، به زیر چکمه ی پست ترینی ، تنش آه  چه پامال ، تنش آه  شده چال ، تنش
      پخش به صحرا ... سرش بر روی نی ها .... خدا یا خدایا
      ***
      و آنگاه صدا می رسد از عرش،  زنی ناله کان ، مویه کنان  ، موی کنان ، دل
      نگران ، ناله زد ای وای 
      بنی قتلوک ، بنی قتلوک بنی قتلوک .....
      
      یاسر مسافر
       
      *******************

       
       
      مِن بعد انیس آسمان باش ای خاک
      با شیون و اشک همزبان باش ای خاک
      پهلوش شکسته، بازویش مجروح است
      با یاس بهشت مھربان باش ای خاک
      **
      افسوس خزان شده بهارم ، عید‌م
      گفتم که فراق را نبينم ديدم
      تابوت تو را به روی دوشم بردم
      آمد به سرم از آنچه می ترسیدم
      **
      در شیون و ناله و خروشم زهرا
      خونبار، دو چشم گریه پوشم زهرا
      دیدی که گذاشت جور این قوم آخر
      تابوت تو را به روی دوشم زهرا
      **
      اندوه ‌فراق ، غربتي ديرين است
      پيشاني صبر بعد تو پُر چين است
      از قد شکسته علي روشن شد
      تابوت سبک ولی ‌غمت سنگين ا‌ست
      **
      این تربت بی نشانه راز من و توست
      هم ناله‌ي این سوز و گداز من و توست
      بر دوش ببر شبانه زهرا را ، این
      فریاد بلند ا‌عتر‌ا‌ض ‌من و توست
      **
      ای قوم ‌مرامتان ریا و حسد ‌ا‌ست
      بیداد و عداوت ‌شما ‌بی عدد است
      در محکمه عدل الهی بي شک
      این روی کبود روز ‌محشر سند است
      
      یوسف رحیمی
       
      *******************
      

      
      ای مرتضای خسته فراموش چشمهات
      از من فرار میکند آغوش چشمهات
      
      دلتنگم آنقدر که به یک پلک قانعم
      پلکی بزن ز صفحه ی گلپوش چشمهات
      
      سرد است این فضای غم انگیز پر شرار
      دور از فروغ پرتو خاموش چشمهات
      
      افتاده بار گریه ی بر غربت علی
      ای یار خسته پلک ؛روی دوش چشمهات
      
      زهرا منم ، همان که به من خیره میشدی
      بودم همیشه واله و مدهوش چشمهات
      
      حاجت روا شده ست دلم سالهای سال
      بانوی من ز مرحمت گوشه چشمهات
      
      افتاده پیش بسترت امشب جنازه ام
      پلکی بزن که باز دهی جان تازه ام
      
      ای سایه ی نگاه تو بر روی چشم هام
      دلتنگ توست پرتو کم سوی چشم هام
      
      از دامِ  بی وفاییِ دنیا گریخته
      صیاد دلربای من آهوی چشم هام
      
      در گیرودار چشم تو لبریز می شوم
      وقف نگاه توست هیاهوی چشم هام
      
      ای جان من بلند شو جانم به لب رسید
      زانو بغل نگیر تو پهلوی چشم هام
      
      مهمان بیقراریِ درد دلم شدی
      خوش آمدی علی قدمت روی چشم هام
      
      این روزها فقط به هوای تو زنده ام
      ور نه تمام گشته تکاپوی چشم هام
      
      کی می شود برای تو خود را فدا کنم
      جانی نمانده جان علی پلک وا کنم
      
      سید مصطفی فهری
       
      *******************

      

      
      از سینه دگر آه شرر بار نکش
      برخیز ولی منت دیوار نکش
      من شانه نخواستم به جان بابا
      از دست شکسته این قدر کار نکش
      **
      با اشک دلیل اشک مهتاب شدی
      هر نیمه ی شب همین که بیتاب شدی
      از بس که غذا نمیخوری مادر من
      در عرض سه ماه این همه آب شدی
      **
      ای کاش که درد سینه غوغا نکند
      خیلی نفست فاصله پیدا نکند
      پهلوی تو را همین که دیدم گفتم
      این زخم خدا کند دهن وا نکند
      **
      امروز یکی دو رنج مبهم داریم
      از چیست که ناخواسته ماتم داریم
      در بقچه روبرویمان دقت کن
      من فکر کنم که یک کفن کم داریم
      **
      بیتاب حسین آمده تابش بدهی
      انگار بنا نیست جوابش بدهی
      اصلاً تو خودت بگو دلت می آید
      او تشنه شود نباشی آبش بدهی
      
      علی زمانیان
       
     *******************

      
      اینچنین بعد از تو "غربت" نیز معنا میشود
      چاه،تنها محرم یک مرد تنها میشود
      
      هیچکس در پشت حیدر نیست دیگر،فاطمه!
      بعد تو حتی نماز او فرادی میشود
      
      قطره قطره اشک از چشمان حیدر میچکد
      سهم او وقتی فقط رنج تماشا میشود
      
      آب میریزد ولی گاهی توقف میکند
      زخم های پیکرت دارد معما میشود
      
      هر قَدَر شب باشد و چیزی نبیند همسرت
      هر ورم زیر لباست زود پیدا میشود
      
      آخرش این چوبها گهواره ی محسن نشد
      حداقل قسمت تابوت زهرا میشود...
      
      سینا نژاد سلامتی
       
      *******************
      

         وقتی که آسمان و زمین تار میشود
      دست سیاه فتنه پدیدار میشود
      
      یارب ببین چگونه علمدار لافتی
      در حلقه طناب گرفتار میشود
      
      در خانه ای که مجلس ترحیم مصطفی ست
      کوثر کتیبه در و دیوار میشود
      
      هنگام ثبت واقعه غربت علی
      خون جوهر و قلم نوک مسمار میشود
      
      بر بازویم نوشته که در کوچه شوهرم
      با یک غلاف تیغ عزادار میشود
      
      وقتی که می دوم سوی حیدر؛نفس زدن...
      ...با سینه شکسته چه دشوار میشود
      
      زینب مریز اشک که این تازیانه ها
      در کربلا برای تو تکرار میشود
      
      علی صالحی
       
*******************
     
      مثل هر شب نگاه مادر من ، خیره بر چارچوب در شده است
      آن قدر خیره مانده یک نقطه ، که نگاهش دوباره تر شده است
      
      مادرم از گلایه ها سیر است ، مادرم نوجوان ولی پیر است
      مادرم بستری - زمین گیر است ، مادرم دست بر کمر شده است
      
      زخم بستر برید امانش را ، سوخت آن قامت کمانش را
      طاقتش هرچه قدر کم شده است درد پهلوش بیشتر شده است
      
      زن همسایه چند روزی پیش ، با گروهی عیادتش آمد
      با همین گوش خود شنیدم گفت: « فاطمه مثل محتضر شده است »
      
      جامه ای کرد بر تن حسنش ، کفنی هم گذاشت دست حسین
      زینبش را فقط سفارش کرد نکند عازم سفر شده است:
      
      « دخترم! کربلا برای حسین ، مثل خواهر نه! مثل مادر باش
      چون شنیدم که از مصیبت او سعد وقّاص با خبر شده است »
      
      کربلا هیزم تر آوردند ، اشک از دیده ها در آوردند
      دامن خیمه های آل الله با همان شعله شعله ور شده است
      
      بگذارید نوحه خوان بشوم بگذارید نیمه جان بشوم
      بگذارید قدکمان بشوم حرفی از کربلا اگر شده است
      
      چهارده قرن مادرم زنده است نور او تا همیشه پاینده است
      شرح او بی نهایتی ابدی است قصه اش گرچه مختصر شده است
      
      مجید لشگری
       
      *******************
           
      در راه علی درد همان درمان است
      این درد غریب هدیه جانان است
      
      این روح بزرگ ضربه گیر است هنوز
      تا روی کبود از علی پنهان است
      
      در هر ستمی بلا کشیدن سخت است
      در راه علی درد و بلا آسان است
      
      یاری علی هیبت کوثر می خواست
      اینکار نه حدّ بوذر و سلمان است
      
      هر چند گل لاله گوشم پاچید
      غم نیست مرا که فصل گلریزان است
      
      رویی که شفق ز پرتوش وا ماند
      در کوچه تنگ طعمه طوفان است
      
      با یا ابتای خویش گفتم به نبی
      این شهر پس از تو شهر نامردان است
      
      این امت مرحومه چه بی درد شدند
      این اجر رسالت است یا تاوان است
      
      تنها سپر علی شکسته اما
      شمشیر زبان هنوز در میدان است
      
      از پا ننشست هر که زهرایی شد
      اسلام مگر که بی سر و سامان است
      
      روزی که ز کعبه منتقم می آید
      با یار محب و شیعه هم پیمان است
      **

       
      *******************
       
       
      هی بال بال می زند این روز آخری
      گشته هوای خانه مادر کبوتری
      
      آغوش باز کرده به دنبال بچه هاست
      گل کرده باز در دلش احساس مادری
      
      دست شکسته اش به قنوت دعا شده
      مشغول بچه ها شده با دست دیگری
      
      پا شد که باغ پیرهنش را بشوید از
      گل های زخم خورده ی ایام بستری
      
      گاهی میان گریه ی خود حرف می زد و
      می گفت آه ای پدر آیا دم دری؟
      
      اسپند دود می کند اسما برای او
      کوری زخم چشم مدینه که بهتری
      
      اسما غروب شد دل خانم گرفته است
      باید لباس رفتن او را بیاوری
      
      رحمان نوازنی

       
      *******************
      
      تا بيايد اجلش ذكر هوالهو دارد
      بانويي كه همه شب دست به پهلو دارد
      
      چند وقتي ست كه پنهان شده زير چادر
      تا نفهميم چه رازي به گُل رو دارد
      
      اصلا انگار نه انگار تنش خرد شده
      بسکه این یار فداکار علی تو دارد
      
      اين سوالي است كه زينب ز حسن ميپرسد
      دستش آيا رمق بافتن مو دارد؟
      
      اشتباه است گمان کردی اگر رفته رکوع
      کار پیری است چنین دست به زانو دارد
      
      قاتل محسنش امروز عيادت آمد
      اي خدا كافر ملعون چقدر رو دارد
      
      آمده بود بفهمد كه چه شد ؟ آيا مُرد؟
      بي حيا نيت دق دادن بانو دارد
      
      پر و پا قرص ترين يار ولايت زهراست
      سندش هست مدالي كه به بازو دارد
      
      باز اگر پاش بيفتد به خدا آماده است
      قدر مردن به ره يار كه نيرو دارد؟
      
      آخرين روز هم از زندگيش غافل نيست
      با همان حال بدش دست به جارو دارد
      
      دست زینب شب اسرار کفن ها را داد
      ولی اینکه سه کفن بود کمی بو دارد
      
      علي صالحي
       
     *******************

      
      در روضه های آل عبا قد کشیده ام
      این خانواده را ز ازل برگزیده ام
      
      همچون کبوتری که به دنبال دانه است
      هرجا که روضه ای شده بر پا پریده ام
      
      این جا گدا شدن به خدا اوج عزت است
      این را من از کلام سلیمان شنیده ام
      
      من اهل روضه ام به دعاهای مادرم
      گفته تو را برای همین پروریده ام
      
      دست خودم نبوده که اینجا نشسته ام
      ممنون لطف بانوی قامت خمیده ام
      
      لبخند من به عرش خدا میرسد اگر
      زهرا بگویدم که تو را من خریده ام
      
      یا فاطمه به چادر تو میدهم قسم
      با گریه بر شماست به جایی رسیده ام
      
      از برکت همین دهۀ فاطمیه است
      عمری به زیر بیرقتان آرمیده ام
      
      انّ القلوب حرم الله یک کلام   
      بشنو ز دل که فاطمه عشق است  والسلام
      

       
      *******************

          این فتنه ها زداغ پیمبرشروع شد
      از صحنه ی شکستن یک در شروع شد
      
      وقتی چهل نفر به درخانه می زدند
      درد شدید پهلوی مادر شروع شد
      
      می خواست تا دفاع کند از علی،ولی
      باران تازیانه به کوثر شروع شد
      
      پا در میان گذاشت غلاف و بهانه شد
      تا خون سرخ بال کبوتر شروع شد
      
      افتاد کنج بستر و دیگر مریض شد
      ازاین به بعد،روضه ی دخترشروع شد
      
      دستی رسید و صورت مادرکبودشد
      اینبار روضه از سوی دیگر شروع شد
      
      چندیست روی مادرخود را ندیده ام!
      دیگر بهانه های برادر شروع شد
      
      کم بود داغ محسن و ازهرکجای شهر
      زخم زبان وطعنه به حیدر شروع شد
      
      وقتی امان فاطمه را زخم هابرید
      دیگر وصیت شب آخر شروع شد
      
      جای کفن به بی کفنی پیرهن رسید
      تا درد روضه ها دو برابرشروع شد
      
      درقتلگاه سینه زنان دید مادری
      سرمی بُرند و خنده لشگر شروع شد
      
      چشم طمع به پیرهن پادشاه خورد
      در اوج روضه غارت پیکر شروع شد
      
      این روضه ها تمام شد و روضه ای جدید
      اینبار با اسیری خواهر شروع شد
      
      مهدی نظری
       
    *******************

          
       فدای گریه ی خونین چشم بیمارت
      چه سخت میگذرد لحظه های تبدارت
      
      تمام شهر دعا می کنند جان بدهی
      تمام شهر ندارند چشم دیدارت
      
      کسی به خانه ما سرنمی زند دیگر
      مگر به نیت سوزاندن دلِ زارت
      
      پدر رسیده و در می زند ولی تنها
      چگونه می روی این راه را پیِ یارت
      
      دو دست روی زمین می کشی به جای نگاه
      تو می روی و به سر می زند پرستارت
      
      دوباره پهلوی تو درد میکند مادر؟
      که سرخ تر شده امشب لباس گل دارت
      
      برای نیم نفس هم نمیشوی آرام
      که می دهد ترک کنج سینه آزارت
      
      حسن لطفی

       
      *******************
      

         می آمد از آن دور و به دستش تبری بود
      انگار در آن كوچه خاكی خبری بود
      
      دیری نگذشت از غم خاتم كه زمانه
      آبستن پیشامد جانسوز تری بود
      
      ای كاش مسیرت سر آن كوچه نمی خورد
      آن كوچه كمین كرده كفتار نری بود
      
      از سرخی سیمای شما فال گرفتم
      در فال شما شعله و دیوار و دری بود
      
      بین در و دیوار...علی... گفتی و تاریخ
      خود شاهد ترتیب عروج پسری بود
      
      هر لحظه هلالی تر و هر لحظه مدینه
      مبهوت تماشای افول قمری بود
      
      مجروح به دیدار پدر رفتی و آن شب..
      فرخنده شبی بود و مبارك سحری بود
      
      بادی به در ختی زد و برگی به هوا برد
      بادی كه پی یافتن همسفری بود
      
      علی آمره
       
    *******************

         
      در سینه ناله ای ست شرر بار ای پدر
      هر ناله ای ست حاوی اسرار ای پدر
      
      از رازهای من احدی با خبر نشد
      نه بچه ها نه حیدر کرار ای پدر
      
      باز آمدم که با تو کمی درد دل کنم
      از روزگار و مردم بی عار ای پدر
      
      یادت که هست از همه بودم عزیزتر
      حالا ببین چگونه شدم خار ای پدر
      
      دیگر کسی سری به یتیمت نمیزند
      از یاد رفته دخترت انگار ای پدر
      
      داماد تو ،وصیّ تو خانه نشین شده
      اصلاً وصیتت شده انکار ای پدر
      
      حتی جواب هم به سلامش نمیدهند
      افتاده مثل اشک ز انظار ای پدر
      
      آن مهر و رأفتی که تو گفتی حقوق ماست
      تبدیل شد پس از تو به آزار ای پدر
      
      شهری که تا تو بودی امان داشت کافرش
      یکباره شد به فرق من آوار ای پدر
      
      هیزم رسید و در غم از دست دادنت
      شد جای گل نثار عزادار ای پدر
      
      راه نجاتی از وسط شعله ها نبود
      من بودم و حرارت بسیار ای پدر
      
      با اینکه زود هجمه آتش فرو نشست
      اما به جا گذاشته آثار ای پدر
      
      سر بسته گویمت پس از آن روز تا کنون
      پوشانده ام من از همه رخسار ای پدر
      
      از صبح تا غروب فقط اشک ،آه،درد
      این است حال و روز من زار ای پدر
      
      یاسی که کاشتی تو در این باغ خشک شد
      پرپر شد از هجوم چهل خار ای پدر
      
      گلبرگ های یاس تو نیلوفری که نه
      با رنگ لاله ماند به دیوار ای پدر
      
       با تازیانه قاب گرفتند و سوره ای
      آویز در شد از نوک مسمار ای پدر
      
      هنگام راه رفتن خود میخورم زمین
      هستم نیازمند پرستار ای پدر
      
      حتی زیارت آمدنم مشکلم شده
      آه از دو دیده ای که شده تار ای پدر
      
      از ضربه غلاف همین نکته کافی است
      افتاده دست فاطمه از کار ای پدر
      
      این رنج ها مرا که جوانم ز پا نشاند
      وای از سه ساله کودک بی یار ای پدر
      
      موی سفید و قد خم و روی نیلی ام
      گردد برای او همه تکرار ای پدر
      
      دنبال نیزه ی سر بابا دویدنش
      در بین سلسه ست چه دشوار ای پدر
      
      تنها پناه معجرش عباس میشود
      ای داد از نبود علمدار ای پدر
      
      علی صالحی
       
     *******************

      

        چشمم ز گريه حسرت درياست مادر
      قلبم به سينه گرم واويلاست مادر
      
      بي مادري سخت است سنگين است آري
      مادر كه باشد زندگي زيباست مادر
      
      هرچند از كوچه به من چيزي نگفتي
      اين چشم هاي بسته خود گوياست مادر
      
      يعني كه دستي بر رخت كرده جسارت
      آثار سيلي بر رخت پيداست مادر
      
      اين كه نهاده سر به زانوي غريبي
      ميگريد اما بي صدا باباست مادر
      
      از گريه چشمان حسينت ارغواني است
      يك كربلا غم در دلش پيداست مادر
      
      تا فرصتي باقيست چون گل در برش گير
      چون مهلت ما تا همين فرداست مادر
      
      تابوت و لبخندت برايم كرده روشن
      فردا اجل در غم سراي ماست مادر
      
      سيد محمد جوادي

       
  *******************
      
      نای نفس کشیدن و رعنا شدن نداشت
      سرو علی دگر کمر پا شدن نداشت
      
      این بر همه طبیب ، ز خود دست شسته بود
      کی گفته او توان مسیحا شدن نداشت
      
      آب از سرش گذشته ، علی را خبر کنید
      کوثر که میل راهی دریا شدن نداشت
      
      پیچیده است اگر، کمرش درد می کند
      او هیچ گاه قصد معما شدن نداشت
      
      امروز کار خانه خود را تمام کرد
      گویا که قصد عازم فردا شدن نداشت
      
      حتی حسین آب ز دستش گرفت و خورد
      گویا خبر ز راهی گرما شدن نداشت
      
      می شست رخت خویش ، ولی طول می کشید
      چون دست لاغرش رمق واشدن نداشت
      
      اسماء کمی خلاصه بینداز بسترش
      تصویر فاطمه که غم جا شدن نداشت
      
      می خواست دختر پدر خویشتن شود
      گویا که میل حضرت زهرا شدن نداشت
      
      با قصد قربت از پسرانش برید دل
      هرچند قصد قربت مولا شدن نداشت
      
      محمد سهرابی

       
 *******************
      
      از بازی غریب فلک آه می کشید
      از زخم های خورده نمک آه می کشید
      
      آن چهره ای که تاب نسیم سحر نداشت
      حتی ز باد بال ملک آه می کشید
      
      حالا چه آمده به سرش که تمام شب
      از جای زخم های فدک آه می کشید
      
      او بار شیشه داشت که در کوچه خرد شد
      آئینه بود و غرق ترک آه می کشید
      
      وقتی که می برید لباس حسین را
      تنها خودش بدون کمک - آه می کشید
      حسن لطفی

       
   *******************

          
      چشم تو کعبه ی همه حاجات حیدر است
      گلخنده ات صفای مناجات حیدر است
      
      مادر ، تو گفته ای که فدائی حق شدن
      راه رسیدن به ملاقات حیدر است
      
      ای ذوالفقار شیر خدا ، قدرت علی
      نام تو رمز هر عملیّات حیدر است
      
      صبر علی... به پای غمی... چون فراق تو
      یک ذره از تمام کمالات حیدر است
      
      از این غریب خسته چه دیدی که هر سحر
      چشم کبود و زخمی تو مات حیدر است
      
      در اوج گریه ات به علی خنده می زنی
      این خنده هم برای مراعات حیدر است
      
      در عشق ورزی به علی بی بهانه ای
      این مایه ی غرور و مباهات حیدر است
      
      هم سینه ات شکسته و هم دست و هم دلت
      گویا وجود تو همه خیرات حیدر است
      
      مجتبی روشن روان

       
    *******************

      
      آن رتبه را كه هيچ كسي از ازل نداشت
      زهرا هماره داشت كه چون خود مثل نداشت
      
      از اين جهت شبيه به پروردگار بود
      كه اصلِ اصل بوده و اصلاً بدل نداشت
      
      حتي اذانِ حيّ علَي الغربت علي
      بي ذكر نام فاطمه خيرالعمل نداشت
      
      شيعه دلش چنين ز غمِ در نميشكست
      مانند مرتضي اگر اين خانه يل نداشت
      
      هر چند سومين پسرش را بدون شك
      در اوج عرش داشت ولي در بغل نداشت
      
      سوگند ميخورم به خود نام فاطمه
      زهرا اگر شهيد نميشد اجل نداشت
      
      مهدي رحيمي

       
*******************
      
      ای گل یاسم که در گلزار پرپر گشته ای
      در جوانی باعث پیری حیدر گشته ای
      
      در همین آغاز غسلت از نفس افتاده ام
      مثل یک باغ بنفشه رنگ و رو برگشته ای
      
      آب میریزم ولی خون میچکد از پهلویت
      با علی هرگز نگفتی از چه مضطر گشته ای
      
      زخمهایت شرح یک لحظه به پشت در که نیست
      گوییا از غزوه ی بدر و احد برگشته ای
      
      زخمهایت از نود زخم تن من بدتر است
      تازه با یک زخم خود با من برابر گشته ای
      
      ای ودیعه رفتی از دستم خجالت میکشم
      اینچنین مهمان چشمان پیمبر گشته ای
      
      با لحد چیدن بساط عمر من برچیده شد
      کوثر من قاتل ساقی کوثر گشته ای
      
      جواد حیدری

       
    *******************
          
      بانوی خانه پر پر زدنش می افتد
      اشک از چشم ز طرز سخنش می افتد
      
      از همان کوچه برای پسری عادت شد
      قبل افتادن مادر حسنش می افتد
      
      به خدا بر اثر سرفه و کار خانه است
      لکه خونی که روی پیرهنش می افتد
      
      جگر حضرت حیدر به خدا می سوزد
      با نگاهی که به روی کفنش می افتد
      
      با شتابی دو برابر به رویش در افتاد
      پس عجب نیست که زهرا بدنش می افتد
      
      لحظه ی شانه کشیدن به سر زینب خود
      یاد آن روز و در و سوختنش می افتد
      
      فکر پرواز به سر دارد و اما صد حیف
      بانوی خانه پر پر زدنش می افتد
      
       مسعود اصلانی
       
    *******************
      
      خورشیدم و زمان غروبم رسیده است
      ابری سیاه هاله به رویم کشیده است
      
      بعداز پدر بلای دو عالم شد ارث من
      قسمت به سفره ام غم صد داغ چیده است
      
      روز و شب از غریبی و غم گریه می کنم
      اشکم به روی گونه سرخم چکیده است
      
      هرکس عیادتم برسد آه می کشد
      معلوم می شود که ز من دل بریده است
      
      شبها ز درد سینه نفس تنگ میشوم
      چون پیله درد و غصه تنم را تنیده است
      
      پیش علی قیام من از روی غیرت است
      ورنه قد مرا غم بی حد خمیده است
      
      این سهم روز ختم شه ختم الانبیاست
      این مزد و اجر شاه به خاک آرمیده است
      
      من آن گلم که پای چهل تن به پشت در
      از روی شاخ و برگ تن من دویده است
      
      باور نمی کنید؟  قیامت خدا گواست
      زیرا که او به عرش فغانم شنیده است
      
      باور نمی کنید؟ که محسن بجای شیر
      در بین دود ، شعله ی آتش مکیده است
      
      گوشی نمانده تا بزنم گوشواره ای
      سیلی تمام لاله ی گوشم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: